در کتاب حاضر بيان می‌شود که از دوران صفويه تا پيش از تشکيل ارتش نوين، ايران هرگز نتوانست قشون متمرکز و سراسری و دائمی داشته باشد. هر از چند گاهی با برآمدن پادشاهی توانا مانند نادرشاه و آقامحمدخان به تشکيل قشون قدرتمندی دست‌زده و جغرافيای وسيع ايران را حراست کرده، ولی با مرگ آن پادشاه همه‌ چيز از ميان‌ رفته و وضع به‌ جای نخست برگشته است. زيرا ايران در اين دوره با جمعيت کم و اقتصاد ضعيف، توانايی برقراری چنين ارتشی را که نياز به هر دو اين عوامل دارد، نداشت. قشون ايران در دوره قاجاريه در وضعی بود که نه می‌شد، آن‌ها حفظ کرد و نه فرصتی بود، تا با بی‌پولی و مبارزه مخالفان شيوه نوين را آموخت. بنابراين محتوم به سرنوشت شکست بود.