این بچه‌ها هرقدر هم در تهران زندگی کنند غریبه‌اند انگار. فارسی حرف می‌زنند و چهره‌شان شبیه به ماست اما جامعه نمی‌پذیردشان. ایران برایشان خلاصه شده به کوچه‌ای که در آن کار می‌کنند و آدم‌هایی که به واسطۀ کار با آنها در تماسند. کسانی که برای نامشان اهمیتی قائل نیستند. افراد با دریافت یک اسم تلویحاً عضویت در جامعه را می‌پذیرند و به قوانین و رسوم جامعه عمل می‌کنند. این کودکان نامی دارند و عضوی از جامعه‌ای هستند بسیار شبیه به جامعۀ ما، اما ما به راحتی نامشان را می‌گیریم، نامی که تنها سرمایه‌شان است، تنها چیزی که با خودشان به این سوی مرزها آورده‌اند. جامعه‌ای که نمی‌تواند نام‌هایی از فرهنگ دیگر را بپذیرد با خود این کودکان چه خواهد کرد؟