ظلمات بود و ضجه زمین و زوزه فورانی غبار از درزهای زمین. «داوود» میان جرزهای از کمرشکسته، زار نعره می‌زد:
-ها، های پیداش کردم… زنده…
«روجا»، دختر دیگرشان را وسط حیاط، روی کاشی‌های لق شده انداخته بود. همانجا به خودش پیچیده بود از درد، خاک عق زده بود، وحشت و رعشه به جانش چنگ زده بودند. همین که هوشیار شده بود به طرف تاریکی‌های خانه نیم ریخته خیز برداشته بود که داوود از مهتابی جست توی حیاط زانو زد، «گلنار» را زمین گذاشت.
-طوریش نیست، کشیدمش بیرون.
خندید و هول هول گفت:
به جا مانده بودی گلنارم… ببخش بابا.