سخن از مردی است که در موطن خویش ماند، بسیار خواند، بی هیچ‌ پیرایه و حاشیه و ادعا آیینه‌وار درس گفت، به کتاب و خواهندگان علم دل سپرد، سر خویش بگرفت و راه خود را رفت؛ دم مسیحایی‌اش زنده‌کننده‌ی محافل علمی و دانشگاهی شهر بود و دانش و عشق سرشتی‌اش همچون خون تازه در شاهرگ خسته‌ی شهری کهن دوید که در مواجهه با دنیای مدرن در حال دگرگون‌شدن بود.

استاد جمشید مظاهری از میان تیره‌های مظاهری اصفهان، سیچانی بود؛ شانزدهم خرداد ۱۳۲۱ در محله‌ی پاچنار به دنیا آمد. از همان کودکی چشم از کتاب برنمی‌داشت. مادرش گاه کودک غرقه در کتاب را شماتت می‌کرد که خوردن غذایش را فراموش کرده است. دوران تحصیلات ابتدایی‌اش در دبستان پیشوا و دوره‌ی متوسطه در دبیرستان ادب اصفهان گذشت. با اتمام دبیرستان و طی‌کردن دوره‌ی یک‌ساله‌ی تربیت‌معلم از اول مهرماه ۱۳۴۴ آموزگار دبستان‌های همایون‌شهر (خمینی‌شهر فعلی) شد. از آنجا که شعر هم می‌گفت و «سروشیار» تخلص می‌کرد، از همان اوان به همراه خسرو احتشامی، محمد فشارکی و محمدعلی دادور به انجمن ادبی صائب و فروغ آمدوشد داشت؛ البته پاتوق او در کنار مصطفی کیانی، اصغر نهچیری، علی مظاهری، خسرو احتشامی، کتابفروشی تأیید متعلق به آقای نویدی بود؛ نیز به کتابخانه‌ی عمومی فرهنگ که آن روزها در خیابان چهارباغ واقع شده بود و محل انجمن کمال اسماعیل بود.

پس از سپری‌کردن خدمت نظام وظیفه (۱۳۴۱ ـ ۱۳۴۳) در رشته‌ی ادبیات فارسی دانشگاه اصفهان پذیرفته شد و به سال ۱۳۴۷ از پایان‌نامه‌ی کارشناسی خود با عنوان «زبان و ادب پارسی در عهد اکبرشاه تیموری» به راهنمایی فرهاد آبادانی دفاع کرد و در تیرماه سال ۱۳۴۸ فارغ‌التحصیل شد. سپس در دانشکده‌ی ادبیات دانشگاه تهران در مقطع کارشناسی ارشد به سال ۱۳۵۰ پذیرفته شد و در سال ۱۳۵۲ فارغ‌التحصیل در این مقطع شد.

در دانشگاه عموماً مرجع‌شناسی، دستور زبان، سبک‌شناسی، قصاید خاقانی، شاهنامه، قصاید ناصرخسرو، کلیله و دمنه و تاریخ بیهقی تدریس می‌کرد. در فارسی عمومی، دانشجوی مستعد غیرادبیاتی را چنان شیفته‌ی ادبیات می‌کرد که گاه مسیر علمی و مطالعاتی دانشجو را به سمت این رشته تغییر می‌داد. افزون بر درس‌های ارائه‌شده در برنامه‌ی دانشگاه، همواره کلاس‌های آزادی هم بدون چشم‌داشت و بی‌هیچ مزد و منتی برگزار می‌کرد. در دقت و بیان جزئیات تحقیقی متن نیز تفاوتی میان کلاس کارشناسی با دکتری، یا حتی کلاس‌های آزاد ایشان نبود؛ اتفاقاً استاد در این کلاس‌ها دیگر در بند ساعت و ترم نبود و گاه کلاس دوساعت‌ونیم به طول می‌انجامید و تدریس یک کتاب بیش از یکی ـ دو سال زمان می‌برد.

استاد در زمینه‌ی مرجع‌شناسی و کتاب‌شناسی سرآمد بود و بر منابع تحقیقی اشرافی تمام داشت. منابع مربوط به موضوعات متنوع در حوزه‌های مختلف را با جزئیات می‌شناخت و توصیف می‌کرد. جامع‌الاطراف بود و در باب هر موضوعی کتاب می‌خرید، می‌خواند و می‌دانست.

این کتاب دربرگیرنده‌ی ۷۲ مقاله‌ی ادبی و علمی است که به قلم برخی از مشهورترین استادان و محققان معاصر به یاد جمشید مظاهری (سروشیار) استاد دانشگاه، تاریخ‌دان، اصفهان‌شناس و نسخه‌پژوه نوشته شده است. از آنجا که دایره‌ی مطالعات و آگاهی‌های جمشید مظاهری گسترده و گونه‌گون بوده است، مقالات این یادنامه نیز موضوع‌های مختلفی چون ادبیات، تاریخ، اصفهان‌شناسی، شاهنامه‌پژوهی، نسخه‌پژوهی، متن‌شناسی و موسیقی دارد. زندگی‌نامه و سال‌شمار آثار این استاد فقید دانشگاه اصفهان برای نخستین بار به طور مفصل در این یادنامه منتشر شده است.