شاهنامه‌ی فردوسی نامه‌ی خرد است و نسخه‌ی سلامت و با وجود بودن در تاریخ و اسطوره، از مرزهای داستان و شعر و روایت فراتر می‌رود. شاهنامه نقشه‌ی مسیرهای منتهی به سلامت است. بهترین نمونه‌های انسان سالم، چه سلامت جسمانی و چه روانی و چه معنوی یا اجتماعی در شاهنامه وجود دارند و این کتاب کاوشی است در آن معدن عظیم.

شاهنامه کتاب «نبرد نیکی با بدی» است؛ اگر بخواهیم موضوع را گسترش بدهیم، سلامتی جزء مقوله‌ی «نیکی» و بیماری جزء مقوله‌ی «بدی» می‌شود و قابل توجه آن است که قهرمانان شاهنامه از سلامت وجود برخوردارند و در میان آنان عمرهای افسانه‌ای چندصدساله دیده می‌شود. تنها در دو مورد از بستری‌شدن سخن به میان می‌آید و آن ناظر به زایمان رودابه و فرنگیس است که واقعه‌ای است خوش‌عاقبت.

در شاهنامه‌ی فردوسی در ۴۴ محل کلمه‌ی پزشک به کار رفته است؛ درحالی‌که در حدود معاصرین وی یک‌بار در آنچه از رودکی بازمانده و چهار بار هم در دیوان ناصرخسرو از این کلمه استفاده شده است. این مسئله شاید در ابتدا بیانگر اهمیت و جایگاه پزشک در ایران باستان و نیز به تصریح شاهنامه و چنان‌که در داستان جمشید آمده است، معرفی ایران به عنوان سرچشمه و نقطه‌ی آغاز چیزی به عنوان پزشک و پزشکی در جهان باشد.

فریدون نخستین پزشک حرفه‌ای جهان بوده است. با علمی متمرکز و پویا و زاینده که در حیطه‌های مختلف پزشکی صاحب تجربه و کشف و ابداع بوده است. او در درمان بیماری‌های عفونی، جراحی، درمان سینوزیت و برونشیت، درمان افسردگی، تب، جذام، مارگزیدگی و حتی پوسیدگی دندان صاحب تجربه و نظر بوده است. نخستین کنگره‌ی جهان پزشکی برای ارائه‌ی مشاوره‌های علمی و دستاوردهای پزشکی در دوره‌ی انوشیروان ساسانی و در حدود ۱۵۰۰ سال پیش در دانشگاه «جندی شاپور» برپا شد:

پزشکان فرزانه گرد آمدند                                     همه یک‌به‌یک داستان‌ها زدند

در این کتاب ابعاد چهارگانه‌ی سلامت از دیدگاه سازمان بهداشت جهانی (WHO) پس از تعریف و تبیین، در شاهنامه‌ی فردوسی جستجو شده است و نیز واژه‌های پزشکی، پزشک، تندرستی، دارو و درمان در شاهنامه مورد بررسی قرار گرفته است. این اثر حاصل یک مطالعه‌ی کیفی و توصیفی است و منبع اصلی آن شاهنامه‌ی حکیم ابوالقاسم فردوسی است.

درک و استخراج مفاهیم مربوط به سلامت ـ به‌ویژه سلامت اجتماعی ـ از متن شاهنامه، ما را از شناخت زمان و زمانه و زیستگاه فردوسی و نیز متونی که آبشخورهای سرایش شاهنامه‌ بوده‌اند، ناگزیر می‌کند؛ بنابراین در این کتاب ابتدا به تشریح مختصری از زندگانی حکیم ابوالقاسم فردوسی و اوضاع زمانه‌ی او و منابع و دست‌مایه‌های فردوسی در سرایش شاهنامه پرداخته شده است و سپس دیدگاه (WHO) درباره‌ی سلامت بررسی می‌شود و آن‌گاه بحث در ابعاد چهارگانه‌ی آن گسترش می‌یابد.

آن‌گاه در نگاهی روایت‌محور و با نگرشی جامع‌نگر، این ابعاد چهارگانه در تمام شاهنامه جسته خواهند شد و تمامی ابیات مرتبط با موضوع در چند مدخل واژگانی مورد تحلیل قرار خواهند گرفت.