جریان تاریخ‌نگاری یهود در ایران تا قبل از انقلاب اسلامی با هدف تحقق مواردی از قبیل: باستان‌گرایی، ایجاد تصویر خشن از اسلام به ویژه در برابر یهود، مظلوم‌نمایی و معرفی شیخ به عنوان عامل تظلم، تحریف تاریخ و اثبات پیشینه‌ی دیرین یهود در ایران فعالیت می‌کرد؛ اما پس از انقلاب تمرکز تصمیم‌گیری در این جریان از بین رفت و افراد و شخصیت‌هایی در ایران، اسراییل و آمریکا با به کارگیری شیوه‌های جدید، شروع به فعالیت کردند. در این مرحله یهودیان ایرانی و عوامل آن‌ها تلاش کردند موجودیت مادی و فکری خود را در ایران ابقا کنند و در این راستا تاریخ‌نگاری‌های بسیاری را از دستاوردهای یهودیان فراری از ایران و اسراییل حفظ، ضبط و در برخی موارد منتشر کردند. نگارنده در مجموعه‌ی حاضر سه مورد از این تاریخ‌نگاری‌ها را بررسی می‌کند؛ حبیب لوی و جریان تاریخ یهود ایران؛ مئیر عزری و اثر او که به شرح و توجیه روابط ایران با اسراییل اختصاص دارد؛ و فرزندان استر اثر هومن سرشار که سعی در گردهمایی افراد در آمریکا دارد.