شعر حافظ، بر خلاف سروده‌های شاعران ديگر يک‌سويه و يک‌رويه نيست، و در يک يا چند دايره‌ی محدود سير نمی‌کند.

شعر حافظ، طيف بسيار گسترده‌ای است که عارف و عامی، ديندار و بددين و بی دين را دربرمی گيرد، و هر کس در هر مقام و منزلتی از فکر و دانش و ذوق که باشد، به فراخور احوال و تجربه‌های خود از آن بهره می گيرد. شعر حافظ آينه‌ای است که هر کس خود را، و آرزوها و اميدها و غم‌ها و شادی‌های خود را در آن می بيند، و از همين روست که تنها و تنها با ديوان اوست که از ديرباز مردمان پارسی زبان فال می‌گيرند و حتی گاهی استخاره می‌کنند.