هرگونه تصمیم سیاسی و فردی برای مسلح شدن علیه دولت؛ تمایل به مشارکت در عمل قهرآمیز ایجاد خسارت مادی آسیب رساندن و در صورت لزوم مرگ هموطنان را پیش فرض می‌گیرد برای درک اینکه چرا در اواخر دهه ۱۳۴۰ و اوایل دهه ۱۳۵۰، جنبش چریکی در ایران آغاز شد فرضیه‌های مشخصی مطرح است. از نظرگاه منطقی فردی که هیچ میل روان شناختی به خشونت نشان نمی‌دهد بر این پیش فرض است که روش‌های مسالمت‌آمیز و غیر خشونت‌آمیز تغییر سیاسی و اجتماعی نسبت به روش‌های خشونت آمیز ارجحیت دارند. چریکی جوان که با دانستن اینکه چقدر زندگی‌اش کوتاه خواهد بود، پیوستن به مبارزه مسلحانه را انتخاب می‌کند تصمیمی آگاهانه می‌گیرد تا فرصت‌های مهم زندگی دنیوی و لذت‌هایش را کنار بگذارد فرد انقلابی به محض انتخاب زرهی از یقین و باور را در یک مسیر یک طرفه به تن می‌کند فلسفه زندگی و طرز فکر چنین فردی با طرز زندگی عادی مبتنی بر لذت حداکثری و درد و اندوه حداقلی متفاوت است. انقلابی همچنین می‌داند که انتخاب سیاسی به جنگ رفتن با رژیم سرتا پا مسلح پیامدهایی خواهد داشت که بارزترین آن قطع ارتباط با زندگی معمولی برای یک دوره نامعلوم است.