براساس دیدگاه سنتی نسبت به رضاشاه و دوره‌ی تاریخی ۱۹۴۱-۱۹۲۱م/ ۱۳۲۰-۱۳۰۰ش، دوره‌ی فوق، عصر پرافتخاری بود که در طول آن به همت و جان فشانی سربازی دلور و وطن پرست، به نام رضاخان پهلوی، یک ارتش ملی جدید شکل گرفت که ایران را متحد ساخت و آن را از تجزیه نجات داد. این ارتش ملی، عشایر و ایلت یاغی و فئودال‌های غارتگر را سرکوب و مطیع دولت کرد. پس از جلوس رضاخان بر تخت سلطنت در سال ۱۹۲۵/۱۳۰۴ ایران الگوی غرب را در پیش گرفت. زنان با کشف حجاب از قیدوبند رها شدند. کارخانه‌ها، جاده‌ها و خط آهن ساخته شد. دانشگاه تهران بنا شد. براساس همین دیدگاه، انگلیس و روس در اوت ۱۹۴۱/ شهریور ۱۳۲۰ خیانتکارانه به ایران حمله کردند و رضاشاه پهلوی، فرمانروای لیق ایران را از تخت به زیر کشیدند و از کشور بیرون راندند و به این ترتیب تراژدی بزرگی را برای ایران رقم زدند. اما بررسی اجمالی برخی حقایق مهم این دوره‌ی تاريخی، در همان ابتدای امر روشن می‌کند که تعابیر فوق چندان قرین واقعیت درکی شفاف از حقایق این نیست و کتابی که در دست شماست، کوششی است برای ارائه‌ی دوره‌ی تاریخی و روشن‌تر شدن آنچه در آن روزگار بر این دیار گذشت.