این کتاب پژوهشی تطبیقی است میان اندیشه‌ها و ایماژهای صائب تبریزی و آراء وجودگرایانه حکمت متعالیه. نتایج این مطالعه نشان می‌دهد که میان شعر نازک خیال صائب و فلسفه‌ی ملاصدرا همگرایی قابل اعتنایی یافته می شود. آن دو دوشادوش هم با ابداع یک گفتمان فلسفی – ادبی ایرانی کوشیده‌اند تا از سیطره فلسفه افلاطونی و حکمت سینوی که بیش از هفت قرن، اندیشه ورزی در قلمرو فارسی زبانان را در سایه خود گرفته بود فراگذرند. این پژوهش می‌کوشد تا نشان دهد که حکمت ایران در عصر صفوی همچنان ادوار پیشین در شعر فارسی تداوم می‌یابد و مدعی است که هستی‌شناسی، انسان‌شناسی زیبایی‌شناسی و بوطیقای ادبی وجودگرا در ادبیات و حکمت ایران عصر صفوی، مقدمه‌ای است بر ظهور نیما و نگرش مدرن.