هر مطالعه‌ای در باب پدیده‌های اجتماعی همچون ازدواج در دوران کودکی باید با نگاهی به گذشته و تاریخ پدیده‌ی مورد نظر صورت پذیرد. بر همین مبناست که می‌توان گفت در هر مطالعه‌ای ابتدا باید به درکی از «بودن‌ها» رسید تا بتوان به شناختی از «شدن‌ها» دست یازید. چرا که شرایط ازدواج کودکان در دوران کنونی، حاصل یک وضعیت و شرایط پیشینی است که تا آن شناخته نشود، این نیز شناخته نخواهد شد. به همین منظور، برای شناخت پدیده‌ی ازدواج کودکان ایرانی به گذشته‌ی نه چندان دور با دوران معاصر یعنی دوران صفویه و قاجاریه رجوع شد و در این راه از مهمترین منبع تاریخی مکتوب موجود، یعنی «سفرنامه‌ها» استفاده گردید.