سنّت تاریخ‏‌نگاری ایرانی در طی سال‌های ۶۵۶ تا ۱۱۳۵ق، دارای میراث فراوان و تجربه ارزشمندی از تاریخ‏‌های محلی‏ است که تداوم تدوین این آثار در طول این دوره کارنامه قابل قبولی از خود نشان داده و هرچه به سمت تاریخ معاصر پیش می­رود، مضمون‏‌های جدیدی را در برمی­‌گیرد. مضمون‌هایی که با توجه به توسعه نظام‌‏های اداری و رونق امور ثبتی، سجلی، زمینه به‌کارگیری عناصر جدیدی مشتمل بر، آمار و اسناد را در تدوین تاریخ­‌های محلی فراهم می­‌کند. تاریخ‌های محلی ایران از ۶۵۶ تا ۱۱۳۵ق عمدتاً در دو قالب، تاریخ‌نامه‌های محلی و مزارات، تدوین شدند اما آثار محدودی هم در قالب­، فرهنگ‌نامه‌ها ، تاریخ‌های محلی سلسله‌ای، وقف­نامه‌­ها ، تدوین شده‌اند. اوج تدوین تاریخ­‌های محلی ایران از ۶۵۶ تا ۱۱۳۵ق در سده‌های ۹ و ۱۱ بوده و بیشتر آثار مربوط به کرانه­‌های جنوبی دریای خزر می‌­باشند. این پژوهش به نقد و بررسی تاریخ‌نگاری محلی ایران در دوره یاد شده می‌­پردازد.
تاریخ‌نگاری محلی یکی از شاخه‌های مهم و تأثیرگذار در حوزۀ کلان تاریخ‌نگاری ایران در دورۀ اسلامی است. سنت تاریخ‌نگاری ایرانی دارای میراث فراوان و تجربۀ ارزشمندی از آثار پدیدآمده در حوزۀ تاریخ‌های محلی است که توسعه و تداوم تدوین این آثار در طول تاریخ پس از اسلام کارنامۀ درخوری از خود نشان داده و هرچه به سمت تاریخ معاصر پیش می‌رود، عرصه‌ها و مضمون‌های جدیدی را دربر می‌گیرد. مضمون‌هایی که با توجه به توسعۀ نظام‌های اداری و رونق امور ثبتی، سجلی، اسنادی و آماری، زمینۀ به‌کارگیری عناصر جدیدی مشتمل بر آمار و اسناد در تدوین تاریخ‌نگاری محلی را فراهم می‌کند.
وجود گنجینۀ ارزشمندی از متون تاریخ‌های محلی، شکل‌گیری نظام‌های اداری، اجتماعی و اقتصادی جدید و گسترش شهرنشینی نوین باعث توجه ویژه محققان و این کتاب به این حوزه شده است. این کتاب در راستای همین ضرورت، به نقد و بررسی تاریخ‌نگاری محلی ایران در دورۀ اسلامی در میانۀ سال‌های ۶۵۶ تا ۱۱۳۵ قمری می‌پردازد.
از سقوط بغداد به دست مغولان تا سقوط اصفهان به دست افغان‌ها، طی سال‌های ۶۵۶ تا ۱۱۳۵ قمری، ایران شاهد حکومت ایلخانان، دوران فترت، تیموریان، ترکمانان و صفویان بوده و هم‌زمان سلسله‌های محلی بسیاری در نواحی مختلف ایران تشکیل شدند. تدوین تاریخ جامع و دقیق این دوره از تاریخ ایران، نیازمند آگاهی کامل از محتوای همۀ منابع تاریخی از جمله تاریخ‌های ‌محلی نوشته‌شده در این زمان است. در این پژوهش کوشش شده تا افزون بر معرفی تاریخ‌های محلی ایران که در این بازۀ زمانی تدوین شده‌اند، به انواع تاریخ‌های محلی در این دوره نیز پرداخته شود. این پژوهش در هفت فصل تدوین شده است.
فصل اول شامل کلیات است و ضمن تعریف تاریخ‌نگاری محلی، به انواع تاریخ‌های محلی، اهمیت، محتوا و مواد تشکیل‌دهندۀ آنها، پیشینۀ تحقیق و معرفی منابع پژوهش پرداخته است. در فصل دوم ضمن اشاره‌ای مختصر به آغاز تاریخ‌نگاری محلی در ایران، به انواع آن از نیمۀ سدۀ هفتم تا نیمۀ سدۀ دوازدهم هجری پرداخته شده است که شامل تاریخ‌نامه‌های محلی، فرهنگ‌نامه‌های محلی، کتاب‌های مزارات، ترجمه‌های تاریخ‌های محلی، تاریخ‌های سلسله‌ای، وقف‌نامه‌ها و کتاب‌های جغرافیای تاریخی هستند و افزون بر بیان اهداف مؤلفان این آثار، مختصات تاریخ‌های محلی ایران در طی دورۀ یادشده، از جهت ویژگی‌ها، کاربرد نتایج آنها، زبان، پراکندگی زمانی و جغرافیایی، تعداد و اشکال‌های آنها نیز بررسی شده‌اند.
در فصل سوم آن بخش از آثار معرفی شده‌اند که به لحاظ محتوای مطالب، در قالب تاریخ‌نامه‌های محلی قرار گرفته‌اند. در مدخل این بخش آثار یادشده از جهت پراکندگی زمانی، جغرافیایی، جایگاه نویسندگان، انگیزه‌های تدوین‌کنندگان، مخاطبان و ساختار محتوایی، معرفی شده و سپس به صورت مجزا، از جهت سابقۀ مؤلف، اهداف مؤلف، ساختار و محتوای تاریخی مطالب و ساختار ادبی کتاب بررسی شده، در مجموع ۲۵ تاریخ‌نامۀ محلی نقد و بررسی شده‌اند.
بررسی فرهنگ‌نامه‌ها در فصل چهارم صورت گرفته و در مدخل این فصل، ضمن تحلیل و تشریح پراکندگی زمانی و مکانی آثار یادشده، به انگیزه‌های مؤلفان و بررسی و تحلیل ساختار محتوایی آنها نیز پرداخته شده است. سپس فرهنگ‌نامه‌های محلی در طی دورۀ یادشده که تعدادشان چهار عنوان بوده، از جهت شرح حال مؤلفان و متن آثار، همانند تاریخ‌نامه‌های محلی نقد و بررسی شده‌اند.
در فصل پنجم به نقد و بررسی کتاب‌های مزارات پرداخته شده است که پس از بیان پراکندگی زمانی و جغرافیایی و بیان انگیزه‌های کلی مؤلفان اینگونه آثار و ساختار کلی آنها، در بخش کتاب‌شناسی در مجموع نه کتاب نقد و بررسی شده‌اند.
نقد و بررسی تاریخ‌های محلی در فصل ششم انجام شده است؛ با این توضیح که در این فصل به بررسی کتبی پرداخته شده که قبل از سدۀ هفتم به زبان عربی تألیف شده‌اند، اما بعدها به زبان فارسی ترجمه شده‌اند. در این فصل سه کتاب تاریخ محلی پژوهش شده و به مانند فصول پیشین، این آثار از جهت شرح حال مؤلف و محتوای متن ارزیابی شده‌اند.
در فصل هفتم به شش اثری پرداخته شده که اگرچه با هدف و انگیزۀ تاریخ محلی تدوین نشده‌اند، اما به لحاظ موادی که در آنها هستند و اهدافی که نویسندگان آنها داشته‌اند، از منابع تاریخ‌نگاری محلی به شمار می‌آیند. این آثار در سه قالب تاریخ‌های سلسله‌ای (دودمانی)، وقف‌نامه‌ها و کتاب‌های جغرافیای تاریخی تدوین شده‌اند. پایان‌بخش این کتاب نتیجه‌گیری است که با توجه به استناد به نتایج حاصل از بررسی متن پژوهش، نوآوری‌های این پژوهش نیز بیان شده و پیشنهادهایی در راستای تحقق اهداف بیان‌شده، مطرح گردیده است.
فهرست مطالب کتاب:

مقدمه
فصل اول: کلیات
فصل دوم: تاریخ‌نگاری محلی ایران
فصل سوم: تاریخ‌نامه‌های محلی
فصل چهارم: فرهنگ‌نامه‌های محلی
فصل پنجم: مزارنویسی در ایران
فصل ششم: ترجمه‌های تاریخ‌های محلی
فصل هفتم: تاریخ‌های محلی سلسله‌ای، وقف‌نامه‌ها و جغرافیای تاریخی
جمع‌بندی
ضمیمه‌ها
منابع و مآخذ
نمایه‌ها